Gaming: Ο…παρεξηγημένος τρόπος διασκέδασης

 

Παίζεις βιντεοπαιχνίδια; Αφιερώνεις κομμάτι του χρόνου σου στον υπολογιστή σου ή σε μια κονσόλα; Ντροπή! Αίσχος! Δεν έχεις κοινωνική ζωή! Τέλος!

Γιατί όμως; Ποιος είναι αυτός που θα μας επιβάλλει τους αποδεκτούς και μη τρόπους να διασκεδάζουμε; Πάμε λίγο να αναλύσουμε το θέμα.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Συνηθισμένη αντίδραση ατόμων που δεν ασχολούνται με gaming, όταν κάποιος τους πει ότι τους αρέσει να κάτσουν και να παίξουν 2-3 ώρες (ή και παραπάνω, εφόσον το επιτρέπει το πρόγραμμα) είναι «Παράτα τα παιχνίδια, βγες έξω καλύτερα». Ακόμη χειρότεροι είναι αυτοί που αμέσως θα βγάλουν συμπέρασμα ότι υποφέρει η κοινωνική σου ζωή, ή ότι δεν έχεις καθόλου κοινωνική ζωή. Καιρός όμως να μάθετε κάτι, φίλοι και φίλες που σκέφτεστε κατ’ αυτόν τον τρόπο: το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Είναι πολύ ωραίο να βγαίνεις με την παρέα σου και να πηγαίνεις για καφέ, ή βόλτα, ή ό,τι άλλο συμφωνηθεί. Υπάρχουν όμως μέρες που το να βγούμε είναι αδύνατον, είτε γιατί βρέχει/χιονίζει, είτε γιατί δεν υπάρχει φράγκο, είτε γιατί είμαστε άρρωστοι, είτε γιατί είμαστε κουρασμένοι από την δουλειά, είτε γιατί πολύ απλά δεν έχουμε κέφι βρε αδερφέ. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει και σε εσάς και σε εμάς. Από την στιγμή λοιπόν που θα μείνουμε μέσα, γιατί είναι τόσο κακό να ασχοληθούμε με κάτι που μας αρέσει, εφόσον αυτό το κάτι δεν κάνει κακό σε κανέναν; Παραδόξως, αν πεις ότι δεν βγήκες για τον Χ/Ψ λόγο και εφόσον έμεινες μέσα έκατσες κι έλιωσες στο Netflix για 2-3 (ή και παραπάνω) ώρες, κανείς δεν θα το θεωρήσει περίεργο. Στην τελική όμως πάλι δεν μπόρεσες να βγεις έξω, έμεινες μέσα, άρα σε εκείνο το σημείο η κοινωνική σου ζωή ήταν στο μηδέν έτσι κι αλλιώς, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Οπότε γιατί το να έπαιζες στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι τόσο κακό ενώ το να έβλεπες τηλεόραση είναι κάτι φυσικό;

Ευκαιρία να μάθετε, επίσης, ότι τα βιντεοπαιχνίδια δεν είναι απαραίτητο ότι μας απομονώνουν. Όπως υπάρχουν βιντεοπαιχνίδια που είναι ατομικά και όντως μπορούν να παιχτούν μόνο από έναν, έτσι υπάρχουν και ομαδικά βιντεοπαιχνίδια, τα οποία παίζονται είτε online είτε γύρω από μια κονσόλα. Ακόμα και αυτά που παίζονται online δεν αποξενώνουν απαραίτητα τους παίκτες, καθώς μπορεί κάλλιστα να βρίσκεται όλη η παρέα μαζί και ο καθένας να παίζει από τον (φορητό ή μη) υπολογιστή του. Η παρέα λοιπόν βρίσκεται μαζεμένη και διασκεδάζει, απλώς με έναν λιγότερο συνηθισμένο (ακόμα και στην εποχή μας, εν έτει 2021) τρόπο. Οπότε η απορία παραμένει: πού είναι το κακό;

Το περίεργο, κατά την γνώμη μου, στο συγκεκριμένο πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι αυτήν την άποψη την έχουν μόνο άτομα της γενιάς των γονιών μας. Εκείνους μπορούμε ως ένα σημείο να τους καταλάβουμε διότι μεγάλωσαν αλλιώς και δυσκολεύονται ακόμα και τώρα να προσαρμοστούν στην ζωή της τεχνολογικής άνθισης. Όχι ότι είναι σωστή η αντιμετώπιση αυτή, αλλά μπορούμε να τους κατανοήσουμε. Το περίεργο είναι ότι αυτήν την αντιμετώπιση την βιώνουμε (κι εγώ η ίδια το έχω ζήσει) και από συνομηλίκους μας, που θεωρούν ότι είμαστε αντικοινωνικοί, μοναχικοί, ανώριμοι, ότι δεν έχουμε φίλους και άλλα τέτοια χαρούμενα. Ξαναρωτάω λοιπόν, γιατί; Γιατί το να είσαι μπροστά σε μια τηλεόραση είναι καλύτερο; Γιατί το να ξενυχτάς κάνοντας μαραθωνίους ταινιών και σειρών είναι καλύτερο; Γιατί το να κάθεσαι στον υπολογιστή επί 5ωρο (ή κολλημένος στην οθόνη του κινητού σου) και να είσαι μονίμως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι καλύτερο; Πάλι δεν υποφέρει η κοινωνική σου ζωή; Πάλι δεν είσαι μέσα στο σπίτι αντί να είσαι έξω; Γιατί λοιπόν μόλις πει κάποιος ότι ναι μεν έκατσε μέσα αλλά δεν έκανε τίποτα από τα παραπάνω κι αντ’ αυτού αποφάσισε να παίξει κάτι, είναι ξαφνικά αντικοινωνικός, μοναχικός, ανώριμος και δεν έχει φίλους; Θα περιμέναμε τουλάχιστον ότι άτομα της δικής μας γενιάς γνωρίζουν δυο πράγματα παραπάνω, γνωρίζουν ότι πλέον έχουν αλλάξει οι εποχές κι έχουμε μεγαλύτερη ποικιλία ασχολιών. Οι μαραθώνιοι ταινιών και σειρών, όπως και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι της δικής μας γενιάς και όχι της προηγούμενης. Αφού τα δέχονται όλα αυτά, είναι απορίας άξιο γιατί δεν μπορούν να δεχτούν και κάτι άλλο.

Να τονίσω σε αυτό το σημείο ότι δεν αναφέρομαι σε περιπτώσεις υπερβολής και κατάχρησης. Η υπερβολή ποτέ δεν ωφέλησε κανέναν και σε τίποτα, όλα πρέπει να γίνονται με μέτρο. Αναφέρομαι μόνο στη μέση περίπτωση ενασχόλησης ολίγων ωρών με το αντικείμενο. Βέβαια αξίζει να σημειωθεί ότι η υπερβολική ενασχόληση με τα πράγματα που ανέφερα παραπάνω (τηλεόραση, μαραθώνιοι, social media) πάλι δεν θα θεωρηθεί αρνητική διότι….βασικά δεν ξέρω. Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί οτιδήποτε άλλο σε υπερβολικό βαθμό μπορούμε να το προσπεράσουμε έτσι, αλλά αν η ίδια υπερβολή παρατηρηθεί σε βιντεοπαιχνίδια, ξαφνικά είναι η ρίζα του κακού.

Συνεπώς, όλοι εσείς που κατηγορείτε τα video games χωρίς να το σκεφτείτε καλά, και απευθύνομαι και στους μεγαλύτερους αλλά κυρίως στους συνομηλίκους (30-40), καιρός να το ξανασκεφτείτε. Εμείς που προτιμούμε να παίξουμε αντί να δούμε τηλεόραση/Netflix δεν κάνουμε κακό, ούτε κάτι τόσο διαφορετικό. Απλώς περνάμε τον χρόνο μας. Κάποιοι από μας μεγαλώσαμε έτσι, με γονείς που μας μύησαν στον κόσμο του gaming (καλή ώρα), κάποιοι ξεκίνησαν στην πορεία. Δεν έχει σημασία. Εμείς δεν κατηγορούμε ούτε κοροϊδεύουμε εσάς που δεν ασχολείστε. Όπως λοιπόν εμείς δεν κρίνουμε τις δικές σας επιλογές, μην κατηγορείτε τις δικές μας με διάφορα κοσμητικά και άσχετα ακραία συμπεράσματα. Αντ' αυτού, ας βαδίζουμε μαζί στον δρόμο της κατανόησης, αποδοχής και συμφιλίωσης!

Οι φωτογραφίες που περιλαμβάνονται στο άρθρο δεν αποτελούν πνευματική μου ιδιοκτησία, πηγή: google.com